رعایت استاندارد RoHS به معنای محدودیت استفاده از مواد خطرآفرین یا Restriction of Hazardous Substances است و استفاده از مواد خطرساز خاص را در تجهیزات الکترونیک تحت نظر دارد. استاندارد RoHS در اروپا به صورت کامل اجرا می‌شود در حالی‌که در ایالات متحده استفاده از آن محدودیت کمتر دارد.

RoHS اصلی را که به عنوان دستورالعمل Directive 2002/95/EC نیز می‌شناختند در سال ۲۰۰۲ در اتحادیه اروپا مطرح شد و استفاده از ۶ ماده خطرآفرین یافت شده در تجهیزات برقی و الکترونیکی را محدود کرد. هرچند اکنون تمام مواد خطرآفرین را در فهرست خود جای داده است و استفاده از تمام آن‌ها را ممنوع کرده است.

استاندارد RoHS

به طور خاص، RoHS اساسا با نگرانی در مورد کاربرد سرب در تولید مرتبط است، ولی نه تنها استفاده از سرب را بررسی و محدود می‌کند بلکه استفاده از کادمیوم، جیوه، کرومیوم هگزاولنت (یک ماده سرطان‌زا) و بایفنول پلی برومینات (بازدارنده اشتعال که می‌تواند موجب بروز بسیاری مشکلات سلامتی شود) و اتر دی فنیل پلی برومینات (یک بازدارنده اشتعال دیگر که می‌تواند مشکلات سلامتی زیادی را موجب شود) را نیز محدود مي‌کند.

اولین مشکلی که در پذیرفتن استاندارد RoHS وجود دارد این است که RoHS الزام می‌کند هر یک از مؤلفه‌های دستگاه کاملا دستورالعمل RoHS‌ را رعایت کند. به عبارت دیگر، اگر یک سامانه فرعی کوچک هم مطابق با این استاندارد نباشد، کل دستگاه منطبق بر این استاندارد شناخته نخواهد شد. این امر به معنای بازطراحی پرهزینه تقریبا تمام دستگاه است.